"ΜΑΘΑΙΝΩ" ΣΗΜΑΙΝΕΙ...
«΄Ένα παιδί δεν είναι αυτό που θα γίνει μια μέρα, ένας άνθρωπος, είναι ήδη ένας άνθρωπος» (Janusz Korczak)
Μαθαίνω σημαίνει αλλάζω σε κάτι. Αυτή η αλλαγή μπορεί να έχει σχέση με τον τρόπο που μιλάω που σκέφτομαι, που κινούμαι, με τις ικανότητες που αναπτύσσω, με τα πράγματα που κάνω που αισθάνομαι κ.λ.π.
Η μάθηση είναι μια διαδικασία αλλαγής που μπορεί να συνεχίζεται όσο ζούμε αλλά που επιχειρείται μεθοδικά και οργανωμένα σε ορισμένες φάσεις της ζωής μας με ευθύνη της πολιτείας στην οποία ζούμε.
· Μαθαίνουμε:
1.από τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας να ικανοποιήσουμε τις
ανάγκες μας. Π.χ. το μωρό κλαίει δοκιμάζει να φέρει το μπουκάλι στο
στόμα μέχρι να το καταφέρει. Μετά είναι εύκολο να το ξανακάνει,
«έμαθε».
2.από μίμηση συμπεριφορών και κινήσεων.
3. ανάλογα με τα ερεθίσματα που μας δίνει το περιβάλλον και σε ποιο βαθμό
μας δίνεται η δυνατότητα να επιδράσουμε εμείς σ’αυτό.π.χ.το παιδί που
ενθαρρύνεται από τους γονείς του να εκφράζεται και το ακούν μαθαίνει
να χειρίζεται καλύτερα το λόγο.
4.ανάλογα με τις προσδοκίες του άμεσου περιβάλλοντός μας. Π.χ.το παιδί
που αισθάνεται ότι οι γονείς του το θεωρούν έξυπνο και ικανό τροποποιεί
τη συμπεριφορά του προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
· Η είσοδος του παιδιού στο σχολείο συνοδεύεται από κάποιο βαθμό ανησυχίας για το πρωτόγνωρο και το άγνωστο. Για τα μικρά παιδιά η οικογένεια, οι γονείς ή τα άτομα που έχουν τη φροντίδα τους είναι η πηγή της οποίας τη γνώμη υπολογίζουν περισσότερο. Χρειάζεται να είναι ενημερωμένοι και απαλλαγμένοι από τους φόβους τους ώστε να κάνουν μια ειλικρινή συζήτηση με το παιδί στην οποία να του εξηγήσουν ότι αυτά που θα του ζητηθούν να κάνει είναι πράγματα που μπορεί να τα κάνει κάθε παιδί της ηλικίας του.
· Η περίοδος προσαρμογής του παιδιού στο σχολείο είναι μια δοκιμασία για όλους τους γονείς ιδιαίτερα αν τα παιδιά εκδηλώνουν άρνηση για το σχολείο. Συνήθως μέχρι το τέλος του πρώτου μήνα τα παιδιά δέχονται την πραγματικότητα και ξεπερνούν την αρνητική διάθεση των πρώτων ημερών.
· Το να παίρνει ικανοποίηση το παιδί από τη σχολική ζωή είναι καθήκον του σχολείου. Ο γονέας μπορεί να βοηθήσει το παιδί του υποστηρίζοντας από τη θέση του τη δουλειά του σχολείου. Αυτό σημαίνει ότι αποδέχεται και σέβεται τους κανόνες του σχολείου. Είναι απαραίτητη η συνεργασία δασκάλου και γονιών για τη βοήθεια των παιδιών ώστε αυτά να μη παίρνουν αντιφατικά μηνύματα.
· Τις σκέψεις και τις στάσεις τους για το σχολείο οι γονείς τις περνούν στα παιδιά χωρίς να το συνειδητοποιούν. Στη σχολική ζωή σημαντικό δεν είναι μόνο το μάθημα αλλά όλες οι δραστηριότητες. Τελικά το σχολείο ή το δεχόμαστε ολόκληρο ή όχι.
· Στο σχολείο το παιδί έμαθε να αυτοπεριορίζεται και να περιμένει. Ερχόμενο στο σπίτι πρέπει να βγάλει από μέσα του την πίεση της μέρας. Δε θα αναπτύξει θετική στάση για το σχολείο όταν αυτό έρχεται να ισοπεδώσει και να ματαιώσει όλες τις ανάγκες του. Η μελέτη πρέπει να γίνεται τη στιγμή που το παιδί μπορεί να συγκεντρωθεί και να αποδώσει περισσότερο. Κάθε παιδί μαθαίνει με συγκεκριμένη ταχύτητα και σε συγκεκριμένα χρονικά όρια.
· Το διάβασμα θα πρέπει να γίνεται σε συνθήκες ηρεμίας . Ας μην αισθάνεται το παιδί ότι επειδή διαβάζει χάνει κάτι σημαντικό που συμβαίνει στο διπλανό δωμάτιο. Να καταλαβαίνει ότι θεωρούμε πως κάνει κάτι σπουδαίο και του το αναγνωρίζουμε. Δε χρειάζεται να μεταφέρουμε στα παιδιά τα δικά μας άγχη.
· ΒΟΗΘΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:
Ότι δεν παίρνω το ρόλο του δασκάλου να «διδάξω» το μάθημα με τον Ότι δεν παίρνω το ρόλο του δασκάλου να «διδάξω» το μάθημα με τον τρόπο που διδάχθηκα εγώ.
Δεν τρέχω στο παρακάτω μάθημα για να προλάβω το δάσκαλο και να ξεπεράσει το παιδί τις προσδοκίες του εκπαιδευτικού.
Δεν οργανώνω εγώ τη δουλειά αντί για το παιδί μου.
Προσφέρω τη βοήθειά μου, δίνω πληροφορίες αλλά δεν κάθομαι δίπλα του. Περνώ το μήνυμα ότι ο καθένας κάνει τη δουλειά του.
Μιλώ μαζί του, ρωτώ γιατί και βοηθώ να αναπτύξει την ικανότητα του λόγου.
Ακούω με προσοχή τι λέει και το ενθαρρύνω να συσχετίζει αυτά που μαθαίνει στο σχολείο με τη ζωή.
Με την ίδια σοβαρότητα που αντιμετωπίζουμε τη μελέτη του παιδιού πρέπει να αντιμετωπίζουμε και την ανάγκη του για ξεκούραση. Δεν πρέπει να κουράζεται το παιδί πέρα από τα όρια της αντοχής του.
Αν ανάμεσα στις υποχρεώσεις του παιδιού για μελέτη και ύπνο υπάρχουν περιθώρια χρόνου και εφόσον το θέλει και το παιδί συζητάμε και αποφασίζουμε τη δραστηριότητα με την οποία θα ασχ επιθυμίες του παιδιού.
Ας μην είμαστε υπερπροστατευτικοί κι ας αφήσουμε τα παιδιά μέσα σε όρια να δοκιμάζουν ώστε να μη γεννιούνται αισθήματα κατωτερότητας «δεν αξίζω αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα».
Κατόπιν επακολούθησε συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στους γονείς και στους δασκάλους από την οποία έγινε σαφές ότι δεν υπάρχουν «συνταγές» για τον τρόπο που θα διαβάζουν τα παιδιά μας αλλά και γενικότερα για την ανατροφή τους. Κάθε παιδί είναι μια προσωπικότητα μοναδική και διαφορετική από τις άλλες. Οφείλουμε να αποδεχθούμε τις ανάγκες τους αλλά και να τα προστατεύσουμε σε όρια, ώστε να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να αγαπήσουν το σχολείο και την κοινωνική ζωή αφού σκοπός μας είναι να μην γίνουν απλώς «θησαυροφυλάκια γνώσης» αλλά ουσιαστικοί γνώστες της.
ΜΑΡΚΟΥΪΖΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Κολιάδη Ε.: «Θεωρίες μάθησης και εκπαιδευτική πράξη» τόμος Β Αθήνα,1997
Ντράικωρς Ρ.: «Διατηρώντας την ισορροπία στην τάξη»Αθήνα 1979
Παρασκευόπουλου Ι.: «Ψυχολογία ατομικών διαφορών»Αθήνα 1985